ΔΑΝΕΙΑ ΣΕ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΦΡΑΓΚΟ


Κατά το χρονικό διάστημα 2006-2009, όταν η ισοτιμία ευρώ/ελβετικό φράγκο βρισκόταν σε πολύ ευνοϊκά επίπεδα, δεκάδες χιλιάδες δανειοληπτών καθοδηγήθηκαν μεθοδευμένα από τις τράπεζες, προκειμένου, είτε να αναλάβουν στεγαστικά δάνεια σε ελβετικό φράγκο, με επιτόκιο libor, που επίσης ήταν πολύ χαμηλό, είτε, τα στεγαστικά τους δάνεια που αρχικά είχαν λάβει σε ευρώ, να τα μετατρέψουν σε ελβετικό φράγκο, με το επιχείρημα, ότι η ισοτιμία είχε παραμείνει σχετικά σταθερή για δέκα και πλέον έτη, μεταξύ του 1,44 και του 1,69.

Πράγματι, το έτος 2007, οπότε και συνήφθηκαν τα περισσότερα δάνεια σε ελβετικό φράγκο η ισοτιμία εκινείτο γύρω στο 1,65.

΄Ετσι, περίπου 65.000 Έλληνες πολίτες, την εποχή εκείνη συνήψαν στεγαστικά δάνεια σε ελβετικό φράγκο, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει.

Κι αυτό, διότι από το 2010 το ευρώ άρχισε να υποτιμάται έναντι του ελβετικού φράγκου, με αποτέλεσμα η ισοτιμία να διαμορφώνεται σε επίπεδο από 1,50 σε κάτω από 1,10. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 2011 η Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας «κλείδωσε» ελάχιστη ισοτιμία στο 1,20. Αυτό μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2015, οπότε η Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε την κατάργηση της σταθερής ισοτιμίας του ελβετικού φράγκου με το ευρώ, με αποτέλεσμα η τιμή του ελβετικού φράγκου να εκτιναχθεί στα ύψη και η ισοτιμία να κυμανθεί μεταξύ 0,98 και 1,01!!!!

Αποτέλεσμα αυτής της σταδιακής υποτίμησης του ευρώ έναντι του ελβετικού φράγκου είναι το γεγονός, ότι , ακόμα και αν οι δανειολήπτες ήταν συνεπείς όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια ως προς την καταβολή των δανειακών τους δόσεων, σήμερα, εμφανίζονται να οφείλουν, υπόλοιπο δανείου υψηλότερο από αυτό που τους είχε χορηγηθεί!!!!!

Πως αντέδρασαν οι τράπεζες; Οι τράπεζες σε πρώτη φάση αντιμετώπισαν την εκτίναξη του ελβετικού φράγκου με την πρόταση στους δανειολήπτες να αναπροσαρμόσουν τη μηνιαία δόση στα επίπεδα του Δεκεμβρίου 2014, με κεφαλαιοποίηση όμως του υπολοίπου της οφειλής και αύξηση κατ΄ αυτόν τον τρόπο του άληκτου κεφαλαίου!!!

Άλλη λύση που πρότειναν, ήταν η μείωση της μηνιαίας δόσης και επιμήκυνση του δανείου για επιπλέον χρόνια. Και αυτό όμως δεν επιλύει ουδόλως το πρόβλημα. Αντιθέτως, η υπογραφή μιας τέτοιας ρύθμισης λειτουργεί για το δανειολήπτη ως αποδοχή και αναγνώριση της καταχρηστικής οφειλής του!! Επιπλέον, είναι σαφές ότι για όσα χρόνια και αν επιμηκυνθεί η διάρκεια της σύμβασης ο δανειολήπτης πάντοτε θα παραμένει έκθετος στις αλλαγές της ισοτιμίας και πάντοτε θα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο η μηνιαία δόση που θα οφείλει να εκτιναχθεί. Οπότε έτσι δεν διασφαλίζεται ούτε στο ελάχιστο από μια απλή επιμήκυνση της διάρκειας της σύμβασης.

Υπό τω ανωτέρω πρίσμα η καλύτερη λύση για τους δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο είναι ο δρόμος της δικαιοσύνης, ασκώντας αγωγή με την οποία να αμφισβητούν την οφειλή τους και να ζητούν να διαμορφωθεί αυτή με τα δεδομένα της ισοτιμίας που ίσχυε όταν συνήψαν το δάνειό τους, καθώς, μόνο αν το δικαστήριο ορίσει την επαναφορά της ισοτιμίας στα επίπεδα που αυτή είχε όταν υπογράφηκε το δάνειο, ο δανειολήπτης θα έχει μια οριστική λύση στο πρόβλημά του.

Ήδη έχουν εκδοθεί οι πρώτες ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις, όπως αυτή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κοζάνης και του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ξάνθης, ενώ και τα Δικαστήρια της Αθήνας, έχουν αρχίσει ήδη να εκδίδουν τις πρώτες θετικές αποφάσεις για τους δανειολήπτες, κυρίως στα πλαίσια των ασφαλιστικών μέτρων, μετά από ανακοπές και αιτήσεις αναστολών κατά διαταγών πληρωμής των τραπεζών .



ΠΟΥ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ:



Τα δάνεια που χορηγηθήκαν σε Ελβετικό φράγκο, δεν είναι απλά δάνεια, αλλά στην ουσία είναι προϊόντα επενδυτικού χαρτοφυλακίου συνδεμένα ευθέως με την αγορά συναλλάγματος. Η αγορά συναλλάγματος (FX ή FOREX) είναι η αγορά όπου καθορίζονται οι συναλλαγματικές ισοτιμίες. Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες είναι οι μηχανισμοί μέσω των οποίων τα διάφορα νομίσματα συσχετίζονται μεταξύ τους στην παγκόσμια αγορά, παρέχοντας την τιμή του ενός ως προς το άλλο.



Δεδομένης λοιπόν της φύσεως των δανείων αυτών, ο υπάλληλος στον οποίο η τράπεζα ανέθετε την ενημέρωση των δανειοληπτών ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΥΠΟΥ Β1 και όχι να είναι ένας απλός τραπεζικός υπάλληλος, υπεύθυνος για την εξυπηρέτηση πελατών λιανικής τραπεζικής, ο οποίος δεν έχει τη γνώση και την εξειδίκευση να ενημερώσει το δανειολήπτη τι ακριβώς συνιστά η ΦΥΣΙΚΗ και ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΗ του συναλλαγματικού κινδύνου, ώστε ο δανειολήπτης να αποκτήσει επίγνωση του κινδύνου, προκειμένου να είναι σε θέση να λαμβάνει εμπεριστατωμένες και συνετές αποφάσεις.



Όμως καμία από τις τράπεζες δεν χρησιμοποίησε πιστοποιημένο υπάλληλο, προκειμένου να προωθήσει τη σύναψη τέτοιων δανείων, αλλά απλούς υπαλλήλους.



Εξάλλου, ο όρος σε όλες αυτές τις δανειακές συμβάσεις, σύμφωνα με τον οποίο «…. εφόσον το δάνειο ή οποιοδήποτε τμήμα αυτού έχει χορηγηθεί σε συνάλλαγμα, ο οφειλέτης υποχρεούται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς την τράπεζα …….είτε σε ευρώ με βάση την τρέχουσα τιμή πώλησης του νομίσματος χορήγησης την ημέρα της καταβολής», είναι καταχρηστικός και άκυρος . Οι καταβολές θα πρέπει να υπολογίζονται με βάση τη μεταξύ των δύο νομισμάτων ισοτιμία που ίσχυε κατά την ημέρα της εκταμίευσης του δανείου.